باسمه تعالی

1. اگر بخشش مذکور به گونه‌ای بوده است که عرف از آن هبه را می‌فهمد، یعنی مثلاً گفته است که آنچه گرفتی را به خودت می‌بخشم:
الف. اگر بین فردی که مالش را بخشیده و فردی که آن را گرفته است، قرابت خویشاوندی وجود ندارد و اصل مال باقی است، حق بازگشت از بخشش مالی وجود دارد و طرف مقابل باید مال را باز پس دهد.
ب. اگر اصل مال باقی نیست یا فرد گیرنده از بستگان اوست، چنانچه بخشش حقیقی بوده است، گیرنده ضامن نیست.
2. اگر بخشش به گونه‌ای بوده که صرفاً از آن اباحه فهمیده می‌شود، چنانچه مال باقی باشد بازگشت از اباحه جایز است؛ اما بعد از ازبین رفتن آن، دیگری ضامن نیست.
3. اگر اصل بخشش واقعی و جدی نباشد پس دادن مال وظیفه فرد است و اگر آن را تلف کرده باشد باید معادلش را بپردازد.
4. اگر فردی که مالش را بخشیده مدعی شود که واقعاً قصد بخشش مال را نداشته است، مثلاً بگوید که صرفا از خطای طرف مقابل گذشته است نه از مالش، کلام او پذیرفته نمی‌شود، مگر اینکه ظاهر کلامش در آن زمان همین بوده است.